آسیب شناسی نهاد روحانیت
با آغاز هزاره سوم ورویش  مدرنیته نهادهای فرهنگی با واقعیاتی مواجه اند که خیلی از ابزارهای متداول ، منسوخ و ناکارآمدی خودرانشان و نسل امروزی باان بیگانه وچه بسافلسفه وجودی آن را درمحاق ابهام وسوال فرو می برد. بعنوان مثال از قدیم الایام نهادروحانیت منشا خدمات بسیار ومورد وثوق آحاد مردم بوده ودرخلاء رسانه های امروزی مسجدومنبر بعنوان رسانه ای  تاثیر گزار در پیشبرد دین ودنیای مردم نقش بسزایی داشته ومردم ازدل وجان پای حمایت از آن ایستاده اند .
در حال حاضر اما چنانچه این نهاد باروش مرسوم وسنتی خواسته باشد تنها مثل سابق بامخاطبان  ارتباط داشته باشد قافیه راباخته و قطعا باریزش هوادار ومستمع مواجه و  کسانی که صرفا به ثواب می اندیشند در مسجد وپای وعظ و اندرزحاضر وروحانیان هرروزفاصله شان با نسل کنونی بیشتر ودرنتیجه نمیتوانند از مرجعیت و پایگاه اجتماعی شان صیانت ورزند به همین دلیل  مقام معظم رهبری به  نکته ی حایز اهمیتی اشاره  کرده می فرماید روحانیت باید با نگاه ومتد روز وهنرمندانه منشاء اثار و خدمات باشد.
واقعیت دیگر این است که جامعه وافکارعمومی ، روحانیت را نماد حاکمیت دینی دانسته ؛ خوب وبدمسئولان  را به پای نظام واین صنف ثبت میکند این درحالی است که رسالت این نهاد درحال حاضرضمن دفاع از اصل نظام و انقلاب  ،این  است که درمتن وکنار مردم وشریک غم وشادی آنان بوده و از حقوق ملت درهمه ی عرصه های اقتصادی وسیاسی حمایت وزبان گویای ملت در مبارزه با فساد ، تبعیض و فقر باشد ،نه درحرف درعمل هم زندگی ساده وبی آلایش بالای ۹۰ در صد این قشر بادرامد کمتر از  حقوق کارگران ، گواه بر صحت این مدعا است وهیچ عاملی نمیتواند این رابطه روحانی  و تنگانگ را قطع وبگسلاند اما بشرط آنکه روحانیت  پیشقدم شده وبا آسیب شناسی و آفت زدایی مجهز به ابزار روز برای ارائه مفاهیم دینی فراتر از یک کارشناس مذهبی وبارویکرد خدمت ودر کنارمردم بودن به میدان پاسخگویی به شبهات مجازی وحقیقی بشتابد واز کیان و حیثیت حیاتی  خود دفاع نماید که فردا دیراست تا محبوبیتش ماندگار وجاودان بماند در غیر اینصورت چیزی که میماند افسوس است  والسلام.